Illa literaria

Por segundo ano consecutivo fun onte á Illa de San Simón para asistir a festa máis relevante das nosas Letras: os premios Xerais. Desta volta era unha convidada máis que podía observar sen ser vista; o ano pasado, no papel de xurado, era outra a percepción. Non sei se por isto gocei o serán máis intesamente, ou se foi porque realmente a velada resultou ser máis emotiva cá anterior. O recibemento de Celia Torres coa "alegría" do Xerais. A amizade de Helena e os compañeiros de xurado do ano pasado... O discurso de Marilar Aleixandre penetrou ben fondo, dende a pel ata as entrañas, porque o lume queima e os libros están feitos de ascuas. Ascuas que, certamente, seguen vivas ao espertar e sentir que as súas palabras bailan aínda nas miñas orellas reclamando novamente a súa lectura.

Se houbo emoción tamén houbo abraio: un premio compartido para pai e filla nunha novela que promete e que estamos desexando ler dende onte. Recoñezo que non me sorprendeu o premio Merlín, recollido por un magnífico Marcos Calveiro que nos fixo vibrar a tod@s coas súas palabras: morte e enfermidade ademais de amor, afecto e agradecemento inundaron o espazo no que nos encontrabamos onde só sobrou un "incluso".

Xurxo Souto fixo que batésemos palmas e cantásemos a coro, mentres logo asolagaba o local con Celso Emilio e o seu "Como un irmau che falo".

Emoción e risos: situarnos Fran Alonso no ano 19.. foi absolutamente entrañable, como é propio del. E o discurso de Manuel Bragado, con esa frase optimista que resumía a situación actual: "vivimos tempos mellores". Ogallá aqueles tempos encontren un oco no futuro máis próximo.
Ademais, poñerlle ollos a caras e nomes, esa sensación de "por fin", ese sorriso permanente de Rexina Vega que me cativou, esa amabilidade eterna de Paz Raña...

E agora, pechade os ollos e maxinade que a sensibilidade cobre vida e se convirta en brétema luxuriosa: así foi a noite. A brétema envolvía a ría e o barco para lembrarnos que a natureza é o único que non podemos dominar, con primas de risco ou sen elas. Será esta babuxa quen nos permita sentir e rebelarnos por fin? Porque "no mar tamén pode chover" podemos crer que os galegos seguiremos adiante na nosa lingua e na nosa cultura.

Grazas a todo o equipo de Xerais por facernos vibrar, por axudar a crer en nós e no noso futuro como país, e por me permitir compartilo in situ.