Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.

01/06/13

O gardián invisible


Puntual coma un reloxo suízo, volve Carme coa súa recomendación mensual. Desta volta, tráenos un libro que me agarda na mesiña e que terá que agardar ata o verán. 

 
Sempre resulta estimulante ler novelas de xénero policíaco na nosa lingua, por iso, cando topei con O gardián invisible (2013), de Dolores Redondo, publicada en Xerais, devoreina nun par de días.
                As pesquisas da inspectora Salazar para descubrir o asasino de varias mozas lévana a ter que lembrar episodios terribles do seu pasado e descubrirse no seu presente, para poder así afrontar o futuro;  quizais resida aí o punto forte da novela, en como as analepses se van entretecendo coas investigacións policiais, revelando as verdades dunha familia onde tamén se agocha a maldade. Os personaxes secundarios, convenientemente trazados (Montes, Flora, Iriarte…),  acompañan á protagonista nun perigoso percorrido por Elizondo e os seus arredores, vila onde se sitúa a trama, a cal sorprende no seu desenlace, que se antolla precipitado, non de todo ben resolto e cun pouso de serial televisivo.
Ademais, ao longo da lectura renxen algúns aspectos da tradución (sono por soño, pronomes átonos mal colocados…); a inclusión do basajaun (“ o señor do bosque”), ser da mitoloxía navarra, na historia; a intervención de Aloisius Dupree, mentor da protagonista durante a súa estancia no FBI en Nova Orleáns, na segunda parte do capítulo 37, non se acaba de entender; certos comentarios acerca da maternidade que revelan un conservadurismo rancio  (“Eu creo que nigunha muller en idade de concibir pode estar completa se non ten fillos, e iso asegúroche que pode ser unha carga enorme, secreta e escura. Quérote, pero se non tivese fillos, eu sentiríame incompleta” páx. 400); e, por último, determinadas pasaxes que máis ben parecen extraídas desas noveliñas rosas de hai  décadas (aínda existen?), e perpetúan un ideal de amor romántico (“Amaia pensaba no máis íntimo que só el a podía facer sentir realmente muller” páx. 38).
Aínda así, estou encantada de que estas historias se traduzan, se vendan e se lean.

Sen comentarios

Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.