2044

E Mariña segue lendo!

Cando formou parte do xurado do Premio Xerais, e soubemos que o premio reacaía en Eduardo Santiago, o primeiro que fixen foi agasallala co libro do autor: 2044 publicado pola editorial Galaxia. E aquí está a súa reflexión:

"Cando dende a Terra contemplamos unha estela que se atopa a cen anos luz, en realidade estamos vendo o pasado da estrela, como era hai cen anos"

"Fisicamente é imposible viaxar a unha velocidade maior á luz. Algo que non sexa físico, tal vez imaxinario podería gañarlle a partida á luz."

Que peculiaridade ten a data do catro de abril do 2044? O catro é o número da natureza, do concreto, do real e da razón (eu aporto que na cultura xaponesa o 4 é o número da morte e da mala sorte).

O pai de Lena ten planeado facer do día do 14 aniversario da súa filla algo memorable, e chegará a argallar as probas máis enrevesadas que os invitados viran, cuxa solución deberán achar para poder saír desta case perversa idea.

E se as cousas non son o que parecen? E se unha inocente adiviña nunha invitación de aniversario se volve un completo enigma que é crucial resolver? Co simple feito de enviar a invitación á festa comeza o xogo.
Non un xogo calquera, un que porá a proba a intelixencia (e a paciencia) de nove adolescentes que terán que sobrevivir nun tempo imaxinario.

Faite pensar, mantente enganchado e aínda que puidera prever algún pequeno enigma, a maioría fixéronseme imposibles.
Vivín cos personaxes a desesperación e o desacougo, o desexo de saber que se esconde tras os números.

O autor mestura as relacións dos adolescentes (amoríos, disputas, amizade...) coas matématicas e as ciencias, sendo eu pouco amiga deses tres conceptos quedei abraiada con este libro, pois sen dúbida é dos máis orixinais que caeron nas miñas mans.