Grazas por compartírmonos

Parece que canto menos guste un de algo, máis se ve obrigado a facelo. Cando menos iso nos ocorre ultimamente, sobre todo porque non somos quen de domar o corazón, a pesar dos desencontros e abandonos, dos exilios e dos desaxustes. Do que padecemos como traizóns. E seguimos a abrir almas, na esperanza da Amizade. Ou de acubillo.
Hai xa mil anos, noutro blogue e noutra vida, escribín "Tinta esvaída", palabras e bágoas de dor. Hai un mes dixemos adeus a outra persoa especial. Hoxe, novamente, volvemos a erguer os panos do "non nos esquezas". Sinceramente, agardo que nuns meses sexa eu a que volte a vista para mirar esas mans que saúdan. Que se despidan de min. Entrementres, o corazón da cidade segue a latexar coma se nada ocorrese e non nos queda outra cousa ca o de sempre: seguir un camiño que ás veces parece unha broma do destino. Quedan as ausencias, con todo o que levan e o pouco que deixan. Acudo a Benedetti para dicir "lo perdido es la luna redonda que yo hacía ovalada en mi retina y el firmamento con estrellas que ahora es apenas un cielo raso. Todo se va borrando, todo pasa a ser sombra y vacío. Y el obligado acabose no nos ayuda a hallarlo".

Recoñezo e dou grazas por termos alumnos e alumnas tan especiais.