Hai músicos que se gañan o pan a base de horas de concertos semibaleiros, de ovacións inmensas en espazos de acústica regular, de disparar frechas de talento ás minorías. Un dos grandes expoñentes destes animais de escenario é o noso convidado de hoxe: Quique González. Recoñezo que eu son un deses que descubriu a este madrileño case por casualidade, nun deses recitais acolledores a base de piano, guitarra e voz nos que se crea un universo moi particular. Pódese dicir que a partires dese día pertenzo a unha nova minoría.
A súa experiencia profesional co mundo discográfico reportoulle moitos sinsabores pero iso non lle impediu seguir afondando nunha traxectoria cada vez máis persoal e suxerente. Os seus tres primeiros discos: Personal, Salitre 48 e Pájaros Mojados, son unha boa mostra do desinterese das compañías discográficas polos artistas que aspiran a unha carreira de fondo. A súa compañía buscaba resultados na cambiante escena do cantautor, pero os números non saíron e Quique foi despedido.
Demostrando que hai vida máis alá das grandes compañías, Quique González non precisa de ningún artificio para transmitir autenticidade. Cheas de honestidade e emoción, as súas letras pódense asumir inmediatamente como propias de cada un de nós, porque falan de sentimentos que coñecemos. Directas e honestas, e susurradas ao oído coa única axuda dun piano ou dunha guitarra, arañan a nosa pel desde moi cerca, quizáis demasiado, e medran a partir de algo tan aparentemente sinxelo, pero á vez tan difícil de manexar con precisión, como a intimidade máis dolorosa.
1 comentario:
Xa sabes que é un punto de unión entre ambos. Que me encanta. Grazas por traelo. Un bico
Publicar un comentario