Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.

18/07/09

María y yo

Este cómic adéntranos no mundo seguramente tan descoñecido para a maior parte de nós do autismo. María y yo de María Gallardo e Miguel Gallardo amosános de xeito sensible o xeito de comunicación entre pai, merecendo o Premio Nacional de Cómic de Cataluña, xa que o destacaron “por su capacidad de reflejar desde la vivencia familiar el mundo de las personas autistas con ternura, humor y didactismo y con una calidad gráfica y narrativa donde se encuentran sentimientos que conmueven y alientan”. Este é un libro que destaca sobre todo pola súa sinxeleza e pola súa tenrura, con trazos moi sinxelos e claros en branco e negro -algo en vermello polo seu significado-, xa que así é como o pai se comunica coa súa filla autista. Todo un mundo novo no que deberiamos adentrarnos para sabermos máis e sermos máis comprensivos con aqueles que son "diferentes".
Un libro instrutivo e recomendable.

Allá a lo lejos, en medio de la playa vacía estaba María, pequeña en la distancia, jugando con su preciosa arena. Me dio un poco de tristeza verla ahí sola, pensando en el resto de nosotros, en cómo nos acercamos a ella y luego nos volvemos a hacer nuestras cosas. Luego deseé que su paraíso, allí donde se encierra a veces, fuera como éste: una playa inacabable de arena fina, un horizonte azul, un sol que nunca se pone y un cubo rojo. Las personas que la rodeamos estamos con ella y después desaparecemos (esa es la sensación que nos da María, nunca parece echar de menos a nadie cuando nos vamos). Ojalá que esa playa perfecta esté siempre con ella y que nunca se acabe la arena para María.

3 comentarios:

Biblioteca de l'Escola Mare de Déu del Remei dixo...

Ojalá sea así.
¡Qué bonito! Libros como éste nos ayudan a conocer realidades que, a veces, observamos desde lejos...

Montse dixo...

Este cómic emocionó al "senyor i".
Me encanta que también te haya conmovido a ti.
biblioteca-santjordi

Ronsel dixo...

Supoño que é inevitable, dado o tema, querida Montse. Os libros teñen esa capacidade... que ás veces esquecemos na vida cotiá. Beixos.

Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.