Irène Némirovsky escribe Un niño prodigio con tan só 24 anos de idade. E logra unha pequena obra de arte, fermosa e atemporal que nos lembra o efémero do éxito e o aburdo comportamento da raza humana ante o que pode ser diferente. Pero tamén nos cativa coa historia que nos conta, coa ilusión da fama e a arte, co aprecio pola poesía e a literatura, coa valentía de enfrontarse a un destino que resulta cruel a pesar de indicar nun principio o contrario. Tamén fala da dura etapa da adolescencia (por iso podemos atopar esta obra entre a literatura xuvenil?), dos cambios que esta conleva, da fuxida da nenez e con ela a candidez e a frescura.
Un libro para ler nun salaio pola súa brevidade que consegue que salaiemos ao rematalo. Porque enfrontarse á realidade nunca foi fácil. E menos sendo un neno prodixio.
”Ismael no había sido nunca un verdadero niño. Allá en el gueto, siempre había sentido en el fondo de su corazón una especia de angustia indefinida, un vago deseo, un orgullo demasiado poderoso, una facultad casi torturante de impregnarse de belleza y de tristeza...”
Sen comentarios
Publicar un comentario