Blogue de Gracia e de Anxo, blogue de pingas e de icebergs, do que nos preocupa ou nos chama a atención, de biblioteca e de aula.

10/09/11

Segues aí, Mª Dolores

Non te coñecía. Nin sequera cheguei a maxinarte. Falabamos frecuentemente de libros, de fomento da lectura, de bibliotecas, mesmo de plantas, ata da vida. Prometín ir tomar un café contigo e non o fixen. Non atopei o tempo necesario para ir a Pontevedra. E agora, esa circunstancia pésame e ameázame coma un lóstrego. Faime recapacitar.
O último e-mail quedou sen contestar. Mandáchesme unha foto para que che dixeramos o nome da planta e non nos deches tempo para buscalo. Foi dous días antes de irte. Tan só dous días. Agora queda aí: as túas palabras e o teu interese, embarcada xa nunha nova empresa para a biblioteca. Como permanece todo canto nos deches pero, sobre todo, as túas ganas de vivir. Porque sempre estarás connosco, en cada páxina, en cada poema, en cada proxecto, en cada lector.
O meu cariño e o meu recoñecemento.
A miña aperta para a familia.
E Cunqueiro para tod@s:

Na outra banda dixéronme
os vellos vanse convertindo en arbres
vellos tamén sen follas na cara do sol
agardando sen saber o qué
mudos.

Pro súpetamente unha arbre calisquer
sinte rubir dentro del a seiba dun soño
beira da morte xa pro aínda
morno como o leite da nai.

O soño vai rubindo polas veas da arbre
unha vida enteira que pasa
ate facerse paxaro nunha ponla
un paxaro que recorda canta e vaise
denantes de que todas as arbres morran.

Se eu me fago arbre vella na outra banda do río
e me toca ser a arbre que recorda e soña
ben segura podes estar de que soñarei contigo
cos teus ollos grises como a alba
e coa túa sorrisa
coa que se vestiron os beizos das roseiras
nos días máis felices.

Díxenlle á rula: Pase miña señora!
E foise polo medio e medio do outono
por entre as bidueiras, sobre o río.
O meu anxo da garda, coas azas sob o brazo dereito,
na man esquerda a calabaciña da auga,
ollando a rula irse, comentou:
-Calquera día sen decatarse do que fas
dices: Pase miña señora!
e é a alma túa a quen despides como unha ave
nunha mañán de primavera
ou nun serán de outono.

Álvaro Cunqueiro
Herba aquí ou acolá


Sen comentarios

Neste blog utilizamos as imaxes con finalidade educativa. Se algunha delas estivera suxeita a dereitos de autor, rogamos que vos poñades en contacto connosco para retirala de inmediato.