Leopardo son

En Espiral Maior poderedes atopar este Leopardo son de Pilar Pallarés, poemario que debo recoñecer a min non me gustou demasiado -quizais pola miña propia incapacidade de comprensión quizais polo momento non-poético-, a pesar de ser premiado polos escritores e escritoras galeg@s. 

Dividido en tres partes, os primeiros consisten nunha búsqueda arredor da propia existencia: vivimos plenamente ou por pura inercia?; na segunda parte a voz poética vai falar de si mesma e será na terceira parte onde topemos a explicación ao título posto que atopamos o leopardo que caza(ba).

Estas palabras son só literatura?

Son vida adelgazada?

Son non-vida?

Chamas a se ensumir no propio cerco,

sucedáneos da dor,

remedos da beleza.

Tamén voces tensadas sobre o abismo

-carantoñas de horror, a indignación do público

que pagou en taquilla un simulacro-,

vellas nódoas de sangue nos veludos,

trazas de extinto amor, o ar enrarecido

polas miasmas do tempo.

Avento o corazón:

medran as lapas.