Muriel

Tenrura cunha miaxiña de intriga é a fórmula que utiliza María Canosa para presentarnos unha obra merecente do Premio Merlín de Literatura Infantil 2017 que vén de publicar Xerais baixo o título Muriel, con ilustracións de Luz Cobo. Un libro brillante que convida a soñar, a sorrir, a crer. María Canosa consegue unha vez máis que cada palabra encaixe nun seu lugar para que o lectorado sexa seducido pola historia e pola imaxianación, pero sobre todo pola esperanza. É esa esperanza a que sostén a tristura da perda dun ser querido, dun ser especial que podería significar case a esencia da vida. Ás veces, pode resultar tan difícil vivir a vida! E isto... a calquera idade. Porque o noso protagonista é un neno, un neno que sofre e un neno que quere e ten que saír adiante, que amosa a súa afouteza entre a sensibilidade de acotío, esa que lle permite mirar o ceo, as nubes, os animais, os humanos, coa certeza de que se pode crer neles. E canto necesitamos crer! Necesitamos crer que hai algo máis, que cando cae -desaparece?- unha parte de nós a outra parte poderá revivila, sexa polo medio que sexa. Ás veces, este medio é un descoñecido, un misterio, unha luz; algo que escintila no universo e que ollamos coa insistencia da sedución. Esa que sostén un carballo. Que non nolo queimen. Que medre canda nós.
A superación da existencia. O esquenzo da tristura. O sorriso como forma de vida contaxiosa.