Teño un problema para falar deste fermoso álbum: todo el é Antía. Paso as súas páxinas e mergúllome na súa dozura, nese sorriso que sempre me dedica, neses aloumiños que gasta comigo, nesa face lene que me mira dende a voz poética culta e intelixente coa que semella dar cada paso. O branco non pinta! é a voz de Antía Otero que ela e Dores publican con cariño en Apiario coas ilustracións de María Brenn (aiiii, que non a coñecía!). Non me entendades mal, se o libro non me gustase non estaría aquí: xa sabedes que aínda con boas palabras, se non me gusta, non me gusta. Son unha lectora que está louquiña polos álbums ilustrados, e este pasa a encabezar a miña lista de favoritos. Volvo a miralo e maxino a Antía contándollo á súa nena, ou maxino a súa nena falándolle á súa nai desa preocupación pola soidade dunha cor. Pode existir máis poesía nunha frase, nunha idea? Unha cor que se sente soa, que ten que apertar canda ela todas as cores para ser quen de formar outras. Que traballiño ten a pobre!
Para máis gusto persoal, Xapón está presente neste cadro sen outra cor que o branco. Antía, aí fixeches un pleno!!!
Sen comentarios
Publicar un comentario